درود ...

می خواهم باشد روزی که آسمانی سترگ

به وسعت نگاه بی گناه تو

پر از ستاره و غزل

برای تو به پا کنم

و یا برای دیدن شراره های چشم تو

و لمس بی بدیل یک ترانه در وجود تو

خاطره های مرده را به پا کنم

چه می شود در این قفس ، برای من

به پاس پرسه های بی هوس

به یاد آن همه نیمه شب همیشه مانده تا ابد

یکی یکی خاطره ها زنده شود

و من به پاس این همه نجابت مانده به دل

به شام سرد این قفس ضیافتی به پا کنم

پر شوم از نبودنت ...

قیامتی به پا کنم

...

و امتداد سرد یک سکوت

و بغض مانده در گلو

و آسمان بی شهاب

ستاره های یاغی همیشه مانده در عذاب

خودت بگو

چگونه من نگفته های مانده در برم به گوش تو روا کنم ؟؟

تجسم یک آشنا

حضور خاتون و غزل

موافقی تو را از این به بعد به سان یک خدا صدا کنم ؟!

چهارشنبه – 2:20 بامداد

به امید تا بعدی دیگر !! ...