دُرُست است
که بعضي وقت‌ها هنوز
دستم به دامنِ ماه و
سرشاخه‌هاي روشنِ ستاره مي‌رسد،
يا گاهي خيال مي‌کنم
اهلِ همين هوايِ بوسه و لبخندِ آينه‌ام،
اما يادم نمي‌رود
چطور از شکستنِ آن همه بُغضِِ بي‌سوال
به نَم‌نَمِ همين گريه‌هاي گلوگير رسيده‌ام.