تو را زبان بسته فرياد مي کشم

در امتداد شوقي که از آواز بي صدايم برخاسته

دندان مي فشارم :

مرا بشنو

که از بيخ گلو هجاهاي ناهنجارم

صداي مهربانت را به لکنت آواز داده است

بيا که بالهاي کهن? پدربزرگ

سهم ابدي شوق پرواز تو بوده است