ديوار... همون چيزي که کم و بيش تو زندگي يه همون پيدا مي شه حالا يکي بلند تر يکي کوتا تر ....يه وقتي به خودت مي ياي که يه هو ميبيني دورو بره دلت يه عالمه ديواره که با دته خودت ساختي... خودت فرصت تابيدن هر نوري رو از خود خودت ميگيري... جالبه نه؟؟؟ بهد توي اون تاريکي يه که همش و همش سياهي ميبيني....

اگه جربزشو داشته باشي که ديوارا رو خراب کني همه چيز رو اون رنگي که هس ببيني که اي و الله داره

ولي اگه نه مجبوري خودت دورو برتو رنگي کني.... اون موقس که هيچي با هيچي جور نيس

اون موقس که همه ي اون ديوارا رو سرت خراب ميشه....

نظر شما چييه ??